هفت‌برکه (گریشنا): در اسطوره‌های یونان، تصویری نمادین از یک مار وجود دارد که در حال بلعیدن دم خودش است. این مار که اوروبوروس Ouroboros نامیده می‌شود، در معانی مختلف به فرهنگ‌های دیگر وارد شده است. از بین این معناها، آن یکی که به وضعیت فرهنگ ما می‌خورد این است: چرخه‌ی بی‌پایانی از تولد و مرگ و امید و ناامیدی. می‌شد سینما فرهنگ گراش را سینما اوروبوروس هم نامید.
«باز بودن سینما و نمایش منظم فیلم‌ها در گرو استقبال تماشاگران است.» این برآیند صحبت‌های افرادی است که سینما فرهنگ گراش را در یک سال گذشته زنده نگه داشته‌اند، یعنی چند تن از اعضای انجمن فیلم و عکس، و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گراش. «باز بودن سینما و نمایش منظم فیلم‌ها وظیفه‌ی مسئولان است.» این هم ادعای کسانی است که با در بسته‌ی سینما در چند روز از تعطیلات نوروز مواجه شدند. این داستان، کلاف سردرگم فرهنگ و هنر را یادآوری می‌کند.
به هر حال از امشب سینما فرهنگ با همت اعضای انجمن فیلم و عکس و با اکران دو فیلم مهم روز، یعنی «ماجرای نیمروز» و «خوب بد جلف» راه می‌افتد. اما باید فکری کرد که این سینما که با تلاش زیادی فعال شده است، دوباره دچار تعطیلی نشود. مثل اتفاقی که در روزهای تعطیلات نوروزی افتاد.
[1]
سینمای تعطیل در تعطیلات
درهای سینما فرهنگ گراش بعد از یک سال اکران منظم، در چند شب از تعطیلات نوروزی بسته بود. این مساله واکنش‌هایی در شبکه‌های اجتماعی در پی داشت. هفته پیش یکی از مخاطبان هفت‌برکه به نام میم نوشت: «لطفا راجع به مدیریت ضعیف سینما یک بررسی انجام دهید. چند شب پیش که رفتیم، در باز بود و هیچکس هم نبود، تا ساعت ۱۱ شب که بالاخره یک نفر آمد و با التماس و منت فیلم را پخش کرد. کلی آدم هم از شهرهای اطراف آمده بودند. دیشب هم که بعد از کلی معطلی اصلا در را باز نکردند. مردم هم دست از پا درازتر برگشتند خانه‌هایشان. یا مدیریتشان را درست کنند، یا اگر نمی‌توانند، تحویل فرد دیگری بدهند. درخور شان گراش نیست چنین حرکاتی.»
تعطیلی فقط همین چند روزه بوده
انتقاد میم. هر دو طرف این قضیه، یعنی اعضای فعال انجمن فیلم و عکس و مسئولان اداره ارشاد، را نشانه رفته است. اما این دو گروه هم بیشتر از این که بخواهند توپ را در زمین همدیگر بیندازند، خودِ تماشاگران را نشانه می‌روند. حرف بی‌ربطی هم نیست. سینمای گراش در طی سال گذشته با این که فیلم‌های روز را تقریبا هم‌زمان با کلان‌شهرها پخش می‌کرد، همیشه خلوت بود، به جز در موارد نادری مثل فیلم «سلام بمبئی».
مهدی آینه‌افروز، رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گراش، می‌گوید خودش و مرتضی زارعی، از کارکنان اداره ارشاد، چند شب در تعطیلات نوروز برای اکران فیلم‌ها می‌آمده‌اند، اما یا تماشاگری نبوده یا فقط دو سه نفر بوده‌اند. جواد آب‌افکن، مسئول انجمن و کسی که بیش از همه برای اکران فیلم‌ها وقت گذاشته، می‌گوید در طول سال هم قضیه همین است. خیلی وقت‌ها مجبور بوده‌اند فیلم را برای کمتر از پنج نفر نمایش دهند، و این یعنی ضرر مادی برای سینما.
پیشرفت سینما در گرو استقبال شهروندان
مرتضی زارعی، مسئول امور اداری ارشاد گراش، درباره‌ی این ضرر مادی بیشتر توضیح می‌دهد: «همیشه فیلم‌ها به‌روز اما استقبال کم است. برای این که بتوانیم سینما را تجهیز کنیم، باید سازمان سینمایی کشور را مجاب کنیم که از سینمای گراش استقبال خوبی می‌شود. برای همین گیشه‌ی دیجیتال گرفتیم و هم‌زمان که بلیط می‌فروشیم، تهران هم آمار فروش را می‌بینند. وقتی استقبال کم است، باید بلیط زیادتر بفروشیم، این یعنی هزینه کردن از جیب!» زارعی از تلاش اداره ارشاد در این زمینه دفاع می‌کند: «اگر دغدغه‌ی فرهنگ برای رییس اداره فرهنگ و ارشاد نبود، اینقدر با هزینه شخصی خودش پیگیر مسائل سینما نمی‌شد تا این تجهیزات را بگیرد. حالا اگر مردمِ دغدغه‌مند همت کنند و هر ماه حداقل یک مرتبه برای دیدن هر فیلم بیایند، در آینده خیلی نزدیک شاهد این خواهیم بود که کف سینما کف‌پوش و صندلی‌ها تعویض و زیادتر می‌شود.» او با یک مثال حرفش را خاتمه می‌دهد: «چند ماه قبل، بالغ بر ۴۵۰ بلیط به تمام ادارات و ارگان‌ها دادیم که مجانی به سینما بیایند. اما کمتر از ۵۰ بلیط برگشت! این نشان می‌دهد سینما رفتن بین مسئولین هم جا نیفتاده است، و فقط تعداد کمی از کارمندها و مسئولین برای دیدن فیلم به سینما می‌آیند.»
[2]
برنامه‌ی آینده: دعوت به عقد قرارداد
جواد آب‌افکن، رئیس انجمن فیلم و عکس گراش، اظهار می‌کند که از سه ماه قبل از طرف انجمن به اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گراش اعلام کرده‌اند که تا پایان سال ٩۵ مدیریت سینما را بر عهده می‌‌گیرند، و با شروع سال جدید، اداره‌ی سینما را تحویل می‌دهند. حالا بار اکران فیلم‌ها عملا بر دوش اداره ارشاد است.
مهدی آینه‌افروز، رییس اداره ارشاد گراش، نیز ضمن تشکر از انجمن تایید می‌کند که اعضای این انجمن حتی حق‌الزحمه‌ای هم برای کارشان دریافت نمی‌کردند. او درباره‌ی برنامه‌ی اداره برای ادامه فعالیت سینما می‌گوید: «قرار شده است که از امشب دوباره همین اعضای انجمن زحمت اکران را بکشند، تا زمانی که با یک نفر یا یک گروه قرارداد ببندیم. ما تمایل داریم که سینما را به طور کامل تحویل یک گروه بدهیم. اما این آمادگی را هم داریم که آن را فقط برای موقع پخش فیلم‌ها تحویل بدهیم، و پرداخت قبوض و نظافت و … را خود اداره بر عهده داشته باشد.» آینه‌افروز می‌گوید: «ما می‌خواهیم این سینما همیشه فعال باشد، چون جزو معدود جاهایی است که در حوزه فرهنگ، می‌تواند هم تاثیرگذاری زیادی داشته باشد و هم هزینه‌ی خودش را برگرداند.»
اوروبوروس
[3] اجازه بدهید یک بار دیگر وضعیت سینما فرهنگ گراش را به عنوان یک نمونه‌ی کوچک از فرهنگ کشورمان مرور کنیم: از یک طرف، مخاطبان می‌گویند وضعیت این سینما خوب نیست؛ صدا واضح نیست؛ صندلی‌هایش راحت نیست؛ سرمایش و گرمایش سالن مناسب نیست؛ و تازه گاهی وقت‌ها درش هم باز نیست. از طرف دیگر، اداره‌کنندگان سینما می‌گویند تا همین حد را هم با روزها تلاش و با هزار ترفند جور کرده‌اند، و برای بهتر کردنش باید تماشاگر داشته باشد تا توجیه اقتصادی داشته باشد.
نتیجه؟
از ما می‌پرسید، به سینما بروید. نه فقط به خاطر این که فیلم ببینید، به خاطر این که از وجود همین سینما حمایت کنید. من تمایلی به دیدن فیلم «سلام بمبئی» نداشتم، ولی خوشحالم که رفتم. امیدوارم اگر چهار بار دیگر سالن سینمای گراش این‌طور پر شود، برای دیدن فیلم‌های مورد علاقه‌ام سیستم صوتی بهتری خریداری کنند!
مجبوریم از «جیب» خودمان بخوریم.